Zolang ik het mij kan herinneren, spreek ik iedereen die ouder is dan ik, eerst aan met ‘u’, totdat ze mij erop aanspreken dat ik gewoon ‘je’ kan gebruiken. Tutoyeren noemen ze dat.
Dit doe ik nog steeds, maar ik betrap mezelf erop dat ik steeds vaker ‘je’ zeg, omdat ik dat andere mensen ook hoor zeggen.
Ben ik dan té formeel/beleefd of is de maatschappij zo aan het veranderen?
Lang geleden sprak men over rangordes en hiërarchie.
Neem bijvoorbeeld de Indianen.
Er was één leider die het voor het zeggen had en de hele stam luisterde.
In bepaalde geloven is dat nog wel sterk.
De plaatselijke Budha heeft in Thailand bijvoorbeeld ook nog veel autoriteit.
Tegenwoordig merk ik dat het zo niet meer werkt.
Het is juist raar om zo te denken.
Ik zie jong en oud met elkaar omgaan.
Op het werk, op de sportclub, op school.
Het is niet meer vanzelfsprekend dat de oudste ook de wijste is en meeste te zeggen heeft.
Het gaat om talent, kennis en netwerken.
Het draait vooral om deze drie begrippen.
De leeftijd is minder van belang.
Om er een beeld bij te krijgen, heb ik een voorbeeld genomen dat perfect aangeeft dat jong en oud goed bij elkaar passen.
Speaking exchange is een project in Brazilië, waarbij studenten in Brazilië Engels kunnen leren met gepensioneerde ouderen in een verzorgingstehuis in Amerika.
Ze kunnen via een webcam chatten en verschillende onderwerpen bespreken welke door school zijn benoemd.
De gesprekken worden opgenomen om na afloop te kunnen evalueren hoe de student het heeft gedaan.
Zo zie je maar weer dat jong en oud perfect met elkaar om kunnen gaan en er beiden mee geholpen kunnen zijn.
Hoe ga ik er mee om?
Bij mezelf merk ik dat ik veel omga met mensen van andere generaties.
Tijdens mijn studie ging ik veel om met studenten die een stuk jonger waren, en tijdens mijn stage had ik weer te maken met collega’s die gemiddeld een paar jaar ouder zijn dan ik.
Wat ik wil zeggen, dat het jaren geleden anders was dan tegenwoordig.
Toen ik op de basisschool zat, vonden we de docenten rond de veertig jaar oud.
Nu zien we overal jonge afgestudeerde professionals. In mijn studie krijg ik les van docenten die net zo oud zijn als ik.
We waarderen mensen niet meer alleen op hun leeftijd, maar vooral op kennis, talent en vaardigheden. Een student van zeventien kan meer in haar mars hebben, dan iemand van bijvoorbeeld dertig jaar.
Ik luister en praat liever met iemand waar ik gemotiveerd van raak, dan een leeftijdsgenoot die niets te vertellen heeft.
Ik wil hiermee aangeven dat leeftijd tegenwoordig niks meer is dan twee getallen.
De Toekomst
Persoonlijk denk ik dat de lijn tussen jong en oud nog meer gaat vervagen. We hebben elkaar nodig en jong en oud kunnen elkaar perfect aanvullen.
Zoals ik eerder al aan heb gegeven: onze kennis en vaardigheden brengen ons dichter bij elkaar en niet die niets zeggende getallen, die onze leeftijd aanduiden.
Ik ben heel benieuwd hoe jij dit ziet. Hoe ga jij om met leeftijdsverschillen?
Geef een reactie