Wat heeft deze videoinstallatie ‘I can see a woman crying' te maken met het leven van alle dag?
Tijdens een bezoek aan het Musee National D'art Moderne in het Centre Pompidou in Parijs bleef ik even staan kijken naar een videoinstallatie. Op een of andere manier greep het werk mijn aandacht. Het bleek het werk met de titel ‘I can see a woman crying' (Weeping Woman, Tate Liverpool) uit 2009-2010 van Rineke Dijkstra te zijn.
 |
| Rineke Dijkstra ‘I can see a woman crying' (foto van website Musee National D'art Moderne) |
Schooljeugd
Er staat een groepje Engelse schoolkinderen gekleed in uniform te kijken naar ‘iets'.
Op een scherm worden vanuit verschillende perspectieven de beelden van de kijkende kinderen naast elkaar getoond. De kijker ziet niet waar de kinderen naar kijken, en dat maakt nieuwsgierig.
Ze kijken in ieder geval stuk voor stuk erg serieus en zijn stil. De groep is ook een typische melange van een schoolklas met dikke, dunne, belhamels en duffere kinderen.
Onverwachte reacties
Plots komen er reacties los en de kijker wordt op dat moment toch wel erg nieuwsgierig waar de kinderen naar kijken. Daarna weet de groep steeds meer dingen op te noemen die zij, in wat blijkt een schilderij te zijn, zien. Ook gevoelens worden verwoord en benoemd. Plotseling blijkt een enorme interactie opgang gekomen. Een kakofonie komt de kijker tegemoet.
Wat voelt Pablo Picasso's ‘Weeping Women'
Het maakt steeds nieuwsgieriger naar welk schilderij de kinderen kijken.
Ook doet de interactie aan een vroegere schoolklas denken. Juist de minder pittige kinderen hebben het over de gevoelens, van wat blijkt een afgebeelde vrouw, te zijn.
Ze moet zich bijvoorbeeld ‘verdrietig' en ‘eenzaam' voelen volgens een dikkig en wat alleenstaand meisje. Opvallend is, dat ze bijval krijgt en blijkbaar meer kinderen in de groep het verdriet hebben gezien, maar niet benoemd.
 |
| Pablo Picasso's ‘Weeping Women' uit 1937 |
Schijt aan elitaire kunst
Ook ontdek je dat er onnoemelijk veel interpretaties van een kunstwerk zijn te maken. Het is prachtig om te zien, hoe lang de groep intens staat te kijken en daarna steeds meer geïntrigeerd raakt door wat blijkt, Pablo Picasso's ‘Weeping Women' uit 1937, te zijn.
Kleuren wordt benoemd en uitgelegd. Gevoelens en details worden besproken. Hier kan de elitaire museumbezoeker of kunstrecensist met de grote K een puntje aan zuigen. Eigenlijk is dit werk het bewijs dat diepere lagen van de kunst door iedereen ontleed kunnen worden. Misschien zegt dit werk ook wel iets over waarom kunst trending is.
Precies zoals in deze tijd
Het maakt verbindingen tussen mensen en zorgt voor interactie en begrip. Dit werk past precies in deze tijd waarin kunst van belang is om bij te dragen aan de transitieperiode waarin wij ons begeven. Het geeft ons handvatten voor de overgang naar een periode van minder materialisme en meer empathie.
Hieronder staat de Youtube film, zoals ik deze kon vinden op het web, waarop het hele werk ‘I can see a woman crying' is verbeeld.
Lees ook:
Geef een reactie