113 – Jouw Geheime Tuin met Vergezichten: Trends Komen en Gaan

Trends komen en gaan en met name in deze spannende tijden verandert er veel meer en kunnen we veel meer bronnen opvatten van veranderingen die er gaande zijn in de maatschappij. Ik neem je graag mee in mijn denkwereld.

Show notes: links en verwijzingen in deze podcast episode met als onderwerp Trends Komen en Gaan

Linkjes die besproken worden in deze aflevering:

• Tegenlicht Virus Vergezichten
• 099 – Thank-You Notes
• 079 – Summer Breeze Happiness Series 2019: Solo
• Gedicht ‘alone time'
• Mijn Trendbubbles Boekenkast
• Beluister ook de vorige podcast aflevering over compassie
• Informatie over zelfcompassie: lijst van boeken en video's
• Massimo Vitali

De werkelijkheid is slechts een illusie, hoewel een zeer vasthoudende.
– ALBERT EINSTEIN

Transcriptie

Hieronder lees je de uitgeschreven tekst van de podcast. De gesproken taal is omgezet in geschreven tekst.

Bewustzijn

Hoe ik tegen de dingen aankijk. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik had een speciaal verzoek gekregen. Namelijk, iemand die zei mij die podcast die jij hebt gemaakt over compassie. Die vond ik heel erg interessant. Heb je nog een andere podcast die gaat over bewustzijn? Toen moest ik even nadenken. Misschien wel meerdere podcast heb ik gemaakt waarin dat onderwerp aan bod komt, maar niet specifiek een podcast die gaat over het onderwerp. Bewustzijn vind ik een heel mooi woord dat past in deze tijd, omdat we heel bewust omgaan met de situatie waarin we zitten.

We zijn gedwongen om beter na te gaan denken, omdat de wereld gewoon stil is komen te staan. En we kunnen thuis in onze veilige cocon na gaan denken en bezig zijn met hoe de wereld er nu uitziet en hoe de wereld eruit gaat zien. En dat is eigenlijk hetzelfde wat ik heb gedaan voor de voorbereiding van deze podcast. Ik heb mij laten inspireren door de uitzending van Tegenlicht met de titel Virus Vergezichten, waarin onder anderen Li Edelkoort, de welbekende Li Edelkoort kort aan het woord komt.

De existentiële leegte manifesteert zich alleen maar in een toestand van verveling.
– VIKTOR FRANKL, Auschwitz-overlevende en grondlegger van Logotherapy, Man’s Search for Meaning

Ook psychiater Dirk De Wachter. En ik heb daar hele mooie inspiratiebronnen uitgehaald om deze podcast te vullen. En natuurlijk ben ik uitgegaan van mijn eigen denkbeelden en mijn eigen visie op de toekomst en op de periode waarin wij nu zitten. Want stilstand. Dat levert vaak ook reflectie op. En dat is waar we nu ook mee bezig zijn. We hebben nu tijd, zelfs verveling.

Wat we al heel lang niet hebben kunnen hebben omdat we altijd maar bezig zijn met onze sociale media en met het sporten en met de kinderen naar school brengen en van school halen, naar de sporter brengen et cetera. Dat we zo'n druk leven hebben dat we gewoon het idee hebben we dat we onszelf voorbijlopen. En dat is tot stilstand gekomen. Door die stilstand kunnen we gaan reflecteren en kunnen we onze blik verder naar de horizon richten.

Solidariteit

Psychiater Dirk De Wachter, die zei het heel mooi van we zijn nu meer zorgend bezig. Er is ook meer solidariteit. We willen elkaar ook gewoon helpen. Die zorg voor elkaar en elkaar willen helpen, dat is eigenlijk in deze tijden ook iets heel erg broos. Want als je muziek maakt voor de buurman of je brengt de boodschappen naar de buurman, dan wordt dat al heel snel doorbroken als er nog meer angst gaat plaatsvinden. Dus als er nog meer doden gaan vallen, als de verspreiding van het virus nog erger wordt, dan zullen die mooie gebaren van elkaar helpen sneller verbrokkelen. En dat is dus iets heel broos waar we heel erg teder mee om moeten gaan met die solidariteit en elkaar helpen.

Wat we nu ook merken is dat we eigenlijk een laagje dieper gaan dan elkaar helpen. Nu komt ook naar boven dat het leven zin heeft en dat het zin een betekenis heeft om elkaar te helpen en dat we daar dus blijkbaar behoefte aan hebben. Het is één van onze basis dingen in ons leven dat we elkaar willen helpen en dat is echt een behoefte van de mens om dat ook te doen. En dat zit eigenlijk onder het normale geluk van een grapje met elkaar uithalen of iets dergelijks.

Van betekenis kunnen zijn, geeft een heel goed gevoel. Dat muziek maken voor anderen of elkaar een kaartje sturen. Want kaartjes worden op dit moment ook veel meer verstuurd dan eerder. Dat geeft de krijger een goed gevoel, maar het geeft ook de verzender een goed gevoel.

Thank You Notes

En eigenlijk wil ik hier ook nog eventjes op terugkomen, want ik heb in podcast nummer 99 een podcast gemaakt over Thank You Notes en dat was eind december. Eind december ben ik begonnen met het schrijven van Thank You Notes en misschien is het wel leuk om in deze podcast terug te laten komen wat het schrijven van die kaartjes, wat dat teweeg heeft gebracht.

Wat voor reacties dat tot nu toe, want ik had het me voorgenomen om een heel jaar te doen, en ik inmiddels denk ik van nou dat gaat toch gewoon niet uit mijn gewoonte. Ik heb nu inmiddels geleerd dat dat zo van betekenis kon zijn om iemand een kaartje te sturen dat het gewoon bij mij gewoontes blijft horen. Maar ik wil je graag in deze podcast even vertellen wat dat tot nu toe teweeg heeft gebracht.

Excel sheet

Ik haal er mijn Excel sheet bij. Het klinkt misschien heel erg raar, maar ik heb een Excel sheet gemaakt waarop ik op 15 december ben begonnen met het schrijven van kaartjes aan mensen. Dat heb ik heel bewust gedaan. Het maken van een Excel sheet, omdat ik daarin dan ook bij kon houden wat de reacties zijn van mensen op die kaartjes. En ik kan daardoor een verhaaltje van maken voor mezelf en voor jullie, ook de podcast luisteraar en heb ik echt in één oogopslag in beeld wat die kaartjes allemaal teweegbrengen.

Ik ben begonnen de 15de december met het eerste kaartje of een van de eerste kaartjes naar mijn buren. Mijn buurvrouw en buurman die heb ik een kaartje gestuurd om ze ook onder andere te bedanken voor de pakketjes die ze zoveel voor ons, voor mijn man en ik, aannemen. En ik kreeg daarop een heel leuke reactie. Dat de buurman naar buiten kwam lopen om ons te bedanken voor ons kaartje. En een paar dagen later kregen we een notencake met een kaartje van hun zelf dat ze het helemaal niet erg vinden om pakketjes voor ons aan te nemen en dat ze ons hele fijne kerstdagen alvast wilden wensen. En alleen al de cake die ik kreeg van hun met het kaartje erbij gaf zo'n gevoel van verbinding. Dat was gewoon heel erg mooi om dat te zien.

De andere buren, aan de andere kant van ons, hadden wij ook een kaartje gestuurd en daarin had ik geschreven van nou, ik wil jullie heel erg bedanken voor de vele keren dat je ons pakketje voor ons een pakketje hebt aangenomen en ik wil je hele fijne feestdagen wensen. En daarop kreeg ik dus inderdaad ook een kaartje terug van we vinden het helemaal niet erg om pakketjes voor jullie aan te nemen en we wensen jullie ook een hele hele fijne feestdagen. Dat waren de eerste twee kaartjes die ik stuurde.

Daarna heb ik nog vele andere kaartjes gestuurd met veelal ook een reactie terug van diegene. En wat ik merkte was dat ik vaak eerst een concept wilde schrijven voor de tekst van dat kaartje. Ten eerste was dat om een beeld te krijgen van hoe lang de tekst zou moeten worden en dat ik me ook beter kon voorbereiden op de tekst die ik wilde gaan schrijven. Dat ik eigenlijk een concept maakte van het tekstje wat er op die kaart zou komen.

Notitie-achtig kaartje

Ik heb ook speciale Thank You Notes aangeschaft, kaartjes die niet te groot zijn en niet te klein zijn. Niet een heel brief formaat van een A4'tje, maar echt een klein notitie-achtig kaartje waarop ik een kleine tekst kan schrijven. En dat blijkt een schot in de roos te zijn, omdat je dan niet te veel tekst gaat schrijven, maar wel de tekst die echt vanuit je hart komt en wat ik merkte is dat ik in het Excel sheet dus een conceptje maakte.

Dat ik daaruit dan een wijziging kon aanbrengen op de definitieve tekst, die dan nog beter en nog mooier werd. Want wat ik geleerd heb is dat die kleine teksten schrijven dus ook al een kunst op zich is om het juiste tekstje te schrijven. Wat het gevoel wat ik had of de boodschap die ik heb over te brengen naar degene aan wie ik de kaart stuur.

En wat ik ook heb gemerkt, is dat ik ineens veel opmerkzaam werd voor kaartjes die ik kon gaan versturen. Onder andere voor een medewerker van een bedrijf bijvoorbeeld wie ik net had gesproken en waarvan ik dacht van hé dat was toch eigenlijk een heel fijn gesprek dat ik met diegenen had? En waarom ga ik diegene niet even bedanken voor dat gesprek? Of iemand die ik al heel lang niet had gezien en waar ik onlangs een afspraak mee had gemaakt om een kopje thee of een kopje koffie te drinken.

En dat ik daarna nog eens een kaartje stuurde om te laten weten “Ik vond het heel erg fijn om je weer eventjes te zien.” Wat ik tot nu toe heb gemerkt is dat het eigenlijk heel veel reacties oproept. Uhm, onder andere. Gisteren kreeg ik nog een kaartje van een vriendin van mij en dat was eigenlijk zo lief. Ik merk dus dat het zelf ook fijn is om kaartjes te ontvangen. En doordat je kaartjes stuurt krijg je blijkbaar ook snel sneller weer een kaartje terug.

Zo werkt dat eenmaal. Ik zal een gedeelte van de tekst van het kaartje wat gisteren binnenkwam van die vriendin dus even voorlezen. We wilden jullie bedanken door heel lekker te koken voor jullie. De corona heeft roet in het eten gegooid. Dat etentje houden jullie tegoed. Maar als dank nu alvast iets waarvan ik zeker weet dat het dat jullie het lekkerste zullen vinden.

Zeker nu de zon zo volop schijnt. Het is een fragment van het kaartje. Er staan nog wat andere persoonlijke dingen in die niet voorlees hier, maar zo leuk om even te weten: we hebben nog een eetafspraak staan. Die gaat er voorlopig niet van komen. Maar het komt ervan na de corona crisis en ik ben je niet uit het oog verloren en dat is zo leuk om dat te horen. Eigenlijk ben ik hier dus in december mee begonnen met het schrijven van kaartjes, terwijl ik toen nog helemaal niet wist dat juist in deze tijd die kaartjes zo belangrijk gaan worden en dat het waarschijnlijk nooit meer uit mijn leven zal verdwijnen.

Parijs

Waar ik van de week ook aandacht was aan een reisje naar Parijs, wat ik in het najaar heb gemaakt, dat je daar nu ineens achter komt, dat je reizen hebt gemaakt naar plaatsen waar je voorlopig helemaal niet kunt komen. Dat het heel gek is om te beseffen dat je het land niet eens kunt verlaten en dat we dat nog nooit zo hebben meegemaakt. Als je in oorlog bent met een ander land, dan heb je wellicht altijd nog het idee dat je ergens naartoe kunt vluchten, dat je stiekem nog ergens heen kunt gaan.

Maar deze corona crisis heeft ons doen beseffen dat we helemaal nergens heen kunnen. Dat we in onze eigen huis misschien wel het veiligste zijn van alles dat gaan naar de supermarkt al risico in zich heeft. Het is zoiets bizars en door in je hoofd terug te gaan naar een reis die je al eens eerder hebt gemaakt.

In dit geval was dat Parijs wat ik bezocht in het najaar. Ik heb toen in de uitverkoop een aantal kleren gekocht die ik nu aan gaat doen omdat het uh, nog zomerkleding was wat ik toen gekocht heb. En ik moest eraan denken van oh… dit heb ik inderdaad nog gekocht in het najaar. Ik heb het een half jaar in mijn kast laten liggen en ik heb er zoveel plezier van gehad toen ik die kleding kocht. Het was zo'n fijne trip naar Parijs. Wat heb ik genoten van de restaurantjes waarin ik was. En wat zal het anders zijn in de toekomst, met name in Parijs, waar je bovenop elkaar zit in restaurantjes.

Waar het heel gewoon is om eerst de tuintafel uit de rij te schuiven. En dat wordt dan vaak gedaan door de ober en dat je dan daarna plaats kunt nemen aan die tafel om de tafel dan weer keurig netjes in het rijtje teruggeschoven wordt. Het je bij elkaar op schoot zit in restaurantjes. Hoe zal het gaan in de toekomst? Zullen al die restaurantjes dan voor de helft nog maar vol zitten met tafeltjes en dus veel meer ruimte hebben? En hoe gaat dat dan worden in die horeca op terrassen?

Ik heb nog geen idee hoe dat er in werkelijkheid uit gaat zien. Maar ik krijg al wel een beetje een idee omdat we nu echt in die anderhalve meter economie gaan leven. En dat zal voorlopig ook nog niet niet klaar zijn. Dus Parijs is wat mij betreft nog heel ver weg voor mezelf. En in gedachten kun je dan teruggaan naar de tijd die je hebt gehad met die reizen en kun je gaan reizen in je hoofd. Even weer terug naar Parijs en het gevoel hebben dat je daar heel eventjes bent. Dat geeft mij nu heel veel vrijheid.

Eigenlijk maak je vergezichten in je eigen geest, in je eigen hoofd en met name muziek vind ik in deze tijd ook heel erg belangrijk, omdat een Franse chanson je helemaal terughaalt naar de tijd in Parijs of naar die mooie vakantie in Frankrijk. Dat die muziek je het gevoel geeft van even ergens anders te zijn.

Produceren en consumeren

En wat zullen de effecten zijn van minder reizen en minder produceren? We kunnen nu eigenlijk ook heel veel meten en meten is weten. De wetenschap viert denk ik hoogtij bij deze enorme verandering die iedereen ineens heeft plaatsgevonden in de wereld. We hebben het al gezien aan satellietbeelden van China en van Nederland dat we ineens veel minder uitstoot hebben. Dat er naar ons idee misschien wel een veel helderder de blauwe lucht te zien is ineens. Dat we ineens veel minder vliegtuigstrepen zien aan de hemel.

En wetenschappers die moeten dit toch geweldig vinden omdat ze eveneens een experiment hebben in levenden lijve van de effecten van een stilstaande economie, wat brengt dat teweeg? Wat heeft dat voor gevolgen voor de productie? Wat heeft dat voor gevolgen voor de klimaatverandering? We kunnen nu zien wat de gevolgen zijn en we kunnen nu ook na gaan denken hoe we in de toekomst omgaan met reizen. Hoe we in de toekomst omgaan met klimaatverandering. Want nu is het de tijd dat die verandering kan plaatsvinden. Nu is het de tijd dat je kunt gaan veranderen. We worden daartoe gedwongen.

Maar ik heb ook het idee dat we er enorm aan toe waren om die verandering daadwerkelijk te laten plaatsvinden. We waren het beu om maar bezig te zijn met consumeren. Die verandering? Die is ons nu eigenlijk opgelegd. En van daaruit kunnen we weer verder gaan. We kunnen nu gaan ervaren hoe het voelt en hoe het is om iets voor een ander te betekenen. Maar we moeten ons eigenlijk ook geen illusies maken dat de wereld dus heel erg zal veranderen. Want om de wereld weer aan de praat te krijgen zal het toch weer aanvang genomen worden tot versnelling tot productie.

We willen daar weer bovenop komen. Alleen is dat slim om dat zo snel te doen. Want we zien nu ook dat er door die isolatie toch heel wat met onszelf gebeurt. We zijn eigenlijk een beetje in een soort shock terechtgekomen en door als we uit die crisis komen enorme haast te krijgen, heb ik het idee dat we onszelf ook voorbij kunnen gaan lopen. Er is natuurlijk nu een onderstroom van elkaar helpen en bewuster omgaan met van alles en nog wat, met name bewuster omgaan met contacten met elkaar.

Contacten waarvan we weten dat het heel erg belangrijk is dat we die met elkaar hebben en waar we nu ook achter komen dat het heel fijn is om elkaar een knuffel te geven om elkaar vast te pakken, vast te houden. Want dat is zo essentieel.

Baby's

Ik hoorde in de documentaire van Tegenlicht dat het dus zo is, dat als baby‘s niet worden vastgehouden, ze niet groeien. En ik schrok daar eigenlijk wel van. We zitten nu eigenlijk ook in hun sociaal experiment van. Wat doet het met ons om elkaar niet te kunnen vasthouden? Een heel aantal weken, zo niet maanden. Wat gaat dat met ons doen? En wat doet dat met onze geest? Wat doet dat met ons? Onze omgang met elkaar. We zullen het achteraf allemaal gaan weten. Wat dit voor gevolgen heeft. Het is toch een eigenschap van mensen dat je wil samen zijn dat je elkaar eventjes wil aanraken. En wat we nu ook merken is dat we in onze cocon leven en dat we onszelf in stand moeten houden.

We zijn op onszelf aangewezen en moeten creatief zijn. We moeten vrolijk zijn. Om het gewoon vol te kunnen houden moeten verdraagzaam zijn, met name binnen ons gezin. En doordat we minder snel de hulp van een ander kunnen inroepen, moeten we echter ook meer de dingen zelf gaan doen. En dat brengt ook creativiteit met zich mee, want een heleboel dingen, die kunnen we eigenlijk ook niet zelf, zoals bijvoorbeeld onze eigen haren knippen. We gaan video's kijken op het internet om te kijken van: hoe knip je nou jaar in een beetje een fatsoenlijke coupe?

Hoe gaat dat in zijn werk? Zijn dat kijken hoe we dat doen? En zo heb je natuurlijk ook tal van andere dingen waarvan we nu gaan opzoeken hoe dat moet. Bijvoorbeeld onze wasmachine stuk en we willen even kijken of we dat niet zelf kunnen repareren of brood bakken hoe doe je dat eigenlijk zelf thuis? En dat is eigenlijk een direct gevolg van deze crisis waar we inzitten.

Massatourisme

En waar ik me nu ook van bewust voor is het massatoerisme, die cruiseschepen die er dan dobberend op zee ziet. Dat is toch een beeld wat intens is en wat ook bang maakt en misschien een weet je het al wel. Ik ben een heel erge fan van fotografie, van kunst met foto's. Massimo Vitali is een hele goeie Italiaanse fotograaf en die staat erom bekend dat hij hele mooie foto's kan maken van stranden vol met mensen op een warme zomerdag. Je maakt daar hele mooie beelden van.

En juist in deze tijden waarin ik me bewust ben van de verandering van het massatoerisme. Dat ik me afvraag of vliegtuigen nog wel zo volgepropt gaan worden met mensen dat ik me afvraag of we met z'n allen nog wel hutjemutje op het strand willen gaan zitten. Of op een festival willen gaan dansen en willen genieten van muziek.

Of er dat wel allemaal nog samen willen doen. Zo met z'n allen op een kluitje. Ik denk dat dat gaat veranderen en dat zeker de eerste periode mensen huiverig zullen zijn om dicht in elkaars nabijheid te zijn. Nou waren we al wat huiverig van ruimtes met veel mensen bij elkaar. Die Bataclan al aanslag die heeft ons daar wel toe doen bewustworden dat we een risico lopen als we met z'n allen op een kluitje gaan zitten. En zeker nu met deze medische aspecten gaan we daar ook weer anders naar kijken.

Kwetsbare mensen

En dan wil ik eigenlijk ook nog eens kijken naar de kwetsbare mensen in de maatschappij, de ouderen, de dementerenden, de mensen die hulpbehoevend zijn. Hoe gaan die uit deze crisis komen? Daarvoor is het denk ik ook heel erg belangrijk om tijd te hebben om uit deze crisis te komen en om stapsgewijs de wereld weer in gang te zetten. En eigenlijk heeft die vertraging toch ook wel een heel positief punt in zich, want we hadden er toch behoefte aan om te vertragen.

Als een bezetene aan het werk

En dus is het denk ik belangrijk dat we niet als een bezetene weer gaan werken na deze crisis en het sociale, wat in deze crisis juist zo naar boven is gekomen over het hoofd gaan zien. Wat we denk ik leren vanuit deze tijden is dat we elkaar in het licht kunnen zetten en dat elkaar in het licht zetten op wat voor manier dan ook, door het schrijven van een kaartje of het spelen van muziek voor elkaar of aandacht aan elkaar besteden door een app'je aan elkaar te sturen, dat dat goed doet, dat dat onze ziel voedt.

Dat dat juist inspeelt op die bewustwording en het bewustzijn. En dat dat ook maakt dat we onze ogen meer openen voor de veranderingen die er nu gaande zijn en dat we daarover kunnen nadenken en kunnen mijmeren en de tijd kunnen hebben om daar over te bezinnen.

Want laten we proberen om met deze crisis gewoon iets goeds te doen door bijvoorbeeld interactie, respect naar elkaar toe. Door elkaar te vertrouwen, compassie te hebben voor elkaars situatie, berusting te hebben in de situatie, begeerte te hebben naar elkaar toe, naar het moment dat we elkaar weer een ‘hug' kunnen geven. En dan hoeven we niet meer te zeggen dat het ‘free hugs' zijn, zoals we dat eerder wel deden. We hebben meer behoefte aan knuffelen. We weten dat knuffelen nu één van onze basisbestanddelen is in ons leven, dat voor elkaar verbonden voelen en dat we warmhartig naar elkaar zijn en dat we gewoon tegen elkaar kunnen zeggen “ik vind je lief”. “Wat ben je aardig, wat ben je een aardig persoon. Ik waardeer je.”

Solo

Wat ik wil doen is eindigen met een gedicht wat ik alles heb voorgelezen. Voorgedragen, heet dat met een gedicht geloof ik. In één van de Summer Breese Happiness series die ik vorig jaar maakte. Die aflevering had het thema solo. Als je hem na wilt luisteren, dan kan dat hoor. Hij is na te luisteren op TrendBubbels.nl/079 en in die podcast heb ik het over vrijheid en over creativiteit en over intimiteit en spiritualiteit. En in die podcast beschrijf ik dat we soms behoefte hebben om even tijd voor onszelf te hebben.

Toen was ik me nog niet bewust van de situatie waarin we nu zitten. Ik was op zoek naar een passend gedicht, wat ik zou kunnen voordragen in passend bij deze podcast opname. In deze tijd. En ik ga het gedicht gewoon opnieuw voordragen. Het krijgt weer net even een andere, een andere uitstraling daardoor of een ander gevoel, geeft het aan de tijd waarin we nu zitten in vergelijking met de podcast die ik eerder maakte. Soms heb je de behoefte om even alleen te zijn. Nu worden we eigenlijk gedwongen om alleen te zijn. Ik ga hem voordragen. Het is een gedicht van Olivia Lost en het is geschreven in februari 2019, dus het is best nog een recent gedicht en het heet A Long Time. Het is in het Engels, dus ik lees het ook in het Engels voor.

Ik hoop dat je genoot hebt van deze podcast aflevering met het onderwerp Trends Komen en Gaan. Mocht je verzoekjes willen doen voor onderwerpen. Je bent geheel vrij in, laat een reactie achter op de bijbehorende. Blogpost. Bij deze podcast aflevering dat is TrendBubbels.nl/113. Voor nu wil ik je heel hartelijk bedanken voor het luisteren. Ik hoop dat je een hele fijne week hebt en hele fijne dagen hebt in het verschiet. En ik wens je alle goeds toe. Bedankt voor het luisteren. Dag hoor!

Met al meer dan 130.000 downloads, geeft de Trendbubbles podcast show je positieve energie & inspiratie!